Nie smuć konia!

Stand-up ma w sobie coś czarującego. 

Artysta dzieli się z widownią tym, co  wyprowadza go z równowagi (albo zwyczajnie wkurwia), tym co przeżył, swoimi przemyśleniami. A wszystko to w lekkiej formie zapewniającej banana na twarzy od początku do końca występu. Nie ma co ukrywać, obowiązuje tu cenzus wiekowy, ale z autopsji wiem, z jakim językiem spotykamy się niekiedy już w podstawówce.

Dlaczego zacząłem od stand-upu? Nawiązuję tu do jednego z występów Jacka Stramika.



W pracy spotykam dziesiątki osób. Jedni są zawsze uśmiechnięci, inni zawsze smutni, większość lawiruje pomiędzy tymi dwiema skrajnościami.

W autobusach, pociągach, na ulicy jest dokładnie tak samo: wiele osób z nijakim wyrazem twarzy, niektórzy wręcz z zaciśniętą, wąską kreską ust przemierzają świat, demonstrując wszem i wobec swoje niezadowolenie. Wielu z moich znajomych mieszkających za granicą jednogłośnie przyznaje, że to jest coś, co najszybciej denerwuje ich po powrocie do domu.

Dobry humor jest zaraźliwy. Jeśli otaczają mnie pogodni ludzie, mnie samemu uśmiech zaraz wkradna się na twarz. Jeśli otaczają mnie smucikonie... Próbuję się od nich odciąć, bo nie lubię być ani smutny, ani wkurzony. Z uśmiechem życie jest łatwe do przyjęcia i dużo częściej spotykają nas dobre rzeczy.

Więc nie smuć konia, Smucikoniu. 😊

Salut!
Peła